تفسیر  عرفانی  دعا  در  مثنوی معنوی

تفسیرعرفانی و بیان عاطفی مولوی دربارة دعا، بن مایه واساس دینی وقرآنی دارد . او با یاری گرفتن ازتعلیمات دین اسلام وبه ویژه آموزه های قرآن کریم وتجارب عرفانی خود، تفسیر ی بدیع ازموضوع دعا ارائه کرده است که درعین زیبا بودن، قانع کننده وتأثیرگذارهم هست.

باید توجه داشت که مولوی درمثنوی معنوی ازدلایل عقلی وکلامی کمتراستفاده میکند واغلب دریافت،احساس عاشقانه وایمان درونی خود را به تصویرمیکشد . به عقیدة او توصیف جمال ایمانِ مومنان وبیان اعتقاد واحساس دینی آنان ونشان دادن شور،شوق، نشاط وامید درونی آنان، بهتروموثرترازمباحث کلامی وبحثهای عقلانی درجذب واقناع مخاطبان موثّر است. ازنظراو استدلال وبحث عقلی، برای دفع حربه مخالفان وبی اثرساختن شبهات آنان ودفاع ازحریم ایمان موثّر است ولی مومنان درمقام انکار قرار ندارند تا بابحثهای عقلی واستدلالی انکارشان برطرف شود بلکه آنان درمقام ایمان قراردارند،پس باید برای آنان ازجمال وکمال دین ونشاط وامیدی که درآن موج می زند سخن گفت ولایه های ناپیدا و زیبای دین را برای آنان آشکار ساخت.

بحث عقلست این چه بحث ای حیله گر

تا ضعیفی رهبرد آنجا مگر

بحث عقلی گر در ومرجان بود

آن دگر باشد که بحث جان بود